Märteszoch
(Sigge op Bönnsch)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)
Met e'nem Märteszoch öm de 11. November éröm jedenke fass all Städt un Dörpe em janze Rheinland em Martin von Tours, dä de Lejend noh als römische Soldat ze Pääd em Winter met e'nem ärme Mann am Stroßerand singe Mantel jedeelt hätt, domet_e net erfriere däät.
Am 10. November, em Märtesovend, trecke deshalef Pänz met selefs jebastelte Fackele hinger 'nem als römische Soldat verkleete Mann op e'nem Pääd zom Märtesfüür un singe dobei ahle Märtesleedche.
Nohdämm de Märteszoch durch et Dörp zom Märtesfüür jetrocke eß, verdeelt de Sank Martin aan die Pänz Weckmänner, öm aan sing Lejend ze erinnere.
Om Heemwääsch, wenn de Zoch éröm eß, trecke de Pänz dann noch met de Latäne von Huß ze Huß un jonn Schnörze. Dobei singe se aan d'r Hußdörre e Leedche un krië dofür Sößischkeete. Wenn e paar Knießköpp de Dör net opmaache, kriën se von dä Pänz 'ne Sproch nohjeroofe: „Peck dä Ahl de Oore uss ..."
Dat de Helije Zinte Märtes em Rheinland su veriehrt wierd, litt dodraan, dat de Frankekönning Chlodwig de helije Martin von Tours zom Schutzpatron öwer et janze Frankereich jemaat hätt, zo dämm uns Jägend domols noch jehüre däät, un dämm sing Sproch Mittelfränkisch / Ripuarisch hee noch ze läse eß.