Lall

Lall ess esu jät äänlijjes wi Keu. Do schwaadt äijner, un mer voshtäijd en nit. Em Fall fun Lal eß dat ävver joot mööshlish, dat mer di Wööt voshtonn kann, dij e säät, jo sujaa sing jannze Säz kamm mer noch voshtonn. Et sull sujaa vükumme, dat mer dä Lall komplättemang vershtonn kann, un dat mer n sujaa för sėnn foll hallde un opjriife künnt. Blooß — wenn et Lall eß — dan eß do nix dohinnder. Dä mäijnt dat jaa nit, watt e schwaadt. Esu en Lallbakke wäijß villäijsh jaa nidd e mool, watt e shprėsh, verspresh jät, un hät don nix jemäijndt, rädd füür sesh hen, un hät to doch nix jesaat.

Typpish eß dä Lall, dä uß dänne Pollittikore nuur esu triif, ävver och fun de Kannzelle kütt övv enne fürshterlijje Lall. Vokeufore unn Aanvälldt sen och jood bekannt för irre Lall, un Männor, die de Fraulück för sesh jevenne wulle. Angersh eröm sull och shunn füürjekumme sinn.

Lall hät sellde Hand un Fooß, do kamm er et öff draan fööhle. Et kütt ävver aldenß füür, dadd et sish aanhüot wi Lall, un eß käijne, un och ömjedriiht. Mer kann et em Zwaijvel nuur affvaade.

Jedenfalls eß Lall en Aat fun Kommunikazjoon, wo mer dəmiiz och jood drop fozishte künne.