Krieevelsch (Sprooch)
Hee di Sigg_is_op Kölsch
(mieh kölsche Sigge)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)
(mieh kölsche Sigge)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)
Unge am Rhing litt di Seijdensthtadt Krievel. En Krievel sellver, ävver nit in däm Städtsche Öeding, schwaden de Lück Krieewelsch — wi se sellver schrieve — oder Kriievelsch, Krievelsch — watt jett beßßer in unnß süüdlijje ripoarische Schnüßße paßß.
Dat Krievelsch hätt ettlijje Diajalekkte. Och wenn et ene jannze Houfe Äänlishkeijte jitt, weed dat jannze Krieevelsch nit mieh beijem Ripoarisch doo bei jezäält. Et jilld ėn der Shproochweßßeschaff als en Limburjische Sprooch, di koomij ävver esu eßß datt, och beij de Süüdneederfränkische Sprooche unn domet allz Nėėderdeutsche Sprooche zäle.
För noh ze Lesse
[Ändere · der Quälltäx ändere]- Willi Hermes: Krieewelsch van A bes Z, Verlag Joh. van Acken, Krefeld, 1978. ISBN 3-923140-03-7