Heidewitzka, Herr Kapitän
(mieh kölsche Sigge)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)
Dat Leed vum Möllemer Böötche hät der Karl Berbuer 1936 vür'em Zweite Weltkreeg jesunge. Deswäje hätte och ööntlich Knies met de deutsche Over-Reichs-keit krääje.
Refräng:
Heidewitzka, Herr Kapitän
Mem Möllemer Böötche fahre mer su jän,
mer kann su schön em Dunkle schunkele
wenn üvver uns de Stääne funkele
Heidewitzka, Herr Kapitän
Mem Müllemer Böötche fahre mer su jän.
Eimol em Johr dann weed en Scheffstour jemaht,
denn su en Faht, hät keinen Baat.
Eimol em Johr well mer der Drachenfels sin
wo köme mer söns hin?
Liebchen ade, mer stechen he
mem Möllemer Böötche endlich en See,
un wenn et ovends spät op Heim ahn dann jeiht,
dann rofe mer vör luter Freud:
Heidewitzka, Här Kapitän...
Volldampf voraus! Et jeiht d'r Rhing jetzt entlang
met Sang un Klang, de Fesch wähde bang,
met hundert Knöddele dat litt klor ob d'r Hand,
wink uns et blaue Band.
Süch ens d'r Schmitz, met singem Fitz,
die sin ald jetz su voll wie an Spritz,
hä fällt dem Zigarettenboy öm d'r Hals
brüllt met'ner Stemm su voller Schmalz:
Heidewitzka, Här Kapitän...
Jung, ob dem Scheff ham'mer ald Windstärke 11,
bal Halver Zwölf un jar kein Hölf,
selvs de Frau Dotz, die met dem Wallfeschformat,
wood dovun seekrank jrad.
Heimlich un stell bütz doch dat Bell
en der Kajütt ne knochije Böll,
nä et wed Zick met uns, mer müsse ahn Land,
mer sin jo wie us Rand und Band.
Heidewitzka, Här Kapitän...
Em Fastelovend weed dat Leed och hück noch jän jesunge. Dä Jaljehumor dä do dren litt, dä kennt me hück blos noch wammer dä Kreeg selver metjemaat hät. Wä denk beim „Dunkele“ schunn ahn et Düüster en de Bunkere un bei de „Stään“ ahn de Stäänche vun de Schirmche vun de Bombefleejer?
Websigge
[Ändere · der Quälltäx ändere]- Späkkolazjohne övver der Sėnn un de Hääkunnef fun däm Woot „Heidewitzka“ fun Franz Firla, un andere.