Gerald Bostock
(mieh kölsche Sigge)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)
Gerald Bostock — Beijnaame „Little Milton“ — mööt 1964 in Manchester jeboore woode sin, künnt ävver och 1963 jevääse sin un ööjndene anndere Plaz, ävver zimmlish seshe en Ängland.
Em Johr 1972 koom dat allbumm „Thick As A Brick“ vun dä Bäänd Jethro Tull eruß. Do wo hä alß de Tex_Deeshter jenannt.
Dat Kavver vun dä Plaat eß en Zäjdung — dä „St. Cleve Chronicle & Lindwell Advertizer“ — dat heijsh „Opzäijshnunge uß Zint-Cleve und dä Lindwell-Aanzäijer“ — St. Cleve iß en Jemäjnde met Kirrsh am Rant vun däm Bezirrek vun Lindwell künne mer doo lässe, en länntlijje Jäjent — do shtäijt op zvöllef Sigge verdeijlt zwesche vill anndere Saache ene Howfe Zöüch övver dä Jung dren.
Sing Älldere wooren ääsh börjelish, braaf un kirchetreu — mer sinn in Ämgland, also woore Protteßtante — de Mutte anggajjėert sijj_en de Kirrsh, dä Fatte määt Jaadeärbäijde, Jälld künne_se nit fill han. Se sinn uß Manchester ömjetrockke, dat es_en riisish Indußtii_Shtadt em Norde.
Dä Jung eß ad esu öff opjefalle med singe unjewöönlijje Bejoovung for_et deeshte, dat hä dä Spetznam „Little Milton“ — dä kleijn Milton, noh däm Deeshter — krääje hätt. Hä eß jrad aach Johr alt, widder enß hät e Jedeesh jeshrivve. Dat Jedeesh eß jet koomish, se hann_et op de sibbente Sigg och afjedrok, met e paa entschulldijunge vun dä Zäjdungßlück wäjlt jo su shlimm wöö. Met däm Jedeesh hatt hä ene vätbevärrep jevunne un sullt de eezte Präjß krijje. Dä Vättbevärrep wo för Pänz di am Deeshte sin. Hä hatt dann donoh em intervju medd_ener Zäijdung Zöüch jesaat, dat hätt denne ävaaßene ja net jepaß, do woren se_m kott un hann_em dä Präijß noch vüürem offizzjälle foliine vidder affjenumme un e zwöllefjöhrish Määdshe eß nohjeröck, di su jet rishtish nättes för di jruuße jemaat hat un och sönß joot jeläg_un aanjepaß woo. Inn han se en in en Anshtallt jeshtäkk fö_de Bekloppte un Jecke. Vat hä do schlemmes jesaat hät, äfaare mer nid_esu rääch — ußßer dad_et „anschtöhßisch“ wöö — ävver et veet su vun dä Aat jevääse sin, vi wat all di schlemm fingere vun dä vilde Rock Bänz doomools och esu jemaat han — de Muul opjereßße un vüür nix der Pukkel enjetrokke un unjjeneet loßßjeschwadt (Shöön wann se sish draan shtüßße, Ir_künnt mish_doh_mool, houpsach et jidd_ene ßkanndaahl).
Norren Melldung säät dat, en veezeenjörich Merjell sääd_et wöö jez en_Hoffnung vunn_em, ävve_wää dat Billd vun dem Fizzemann süüt, um_med aach eetß, wäjß_mer datt_er_et noch_nid_joot jevääse_sin_kann.
Met däm Jedeech, wat dä jung Gerald Bostock enzwesche_an de Bänd jeshekk hät, han di vun Jethro Tull dann en aat lange Sinfoni odder koot Rock-Oper jemaat — knapp dreiveedel Shtund — un di hann se op di Plaat jeshpillt, shriven se do och.
En anndere Melldung in dä Zäijdung säät, dat Chrysalis — di Plaatefirma — hät med_em Gerald Bostock zesamme en Stifftungk opjemaat. Oode di Bostock-Stifftung_joov_et_ad. Di kräät, su künne mer do lässe, enne shpezjälle Aandäjl vun de äijnnaame vun dä Plaat „Thick As A Brick“ un weet dofun dat „leesh vun dä kunßß vum Shriive“ in St. Cleve unger de puute unger zeen Johre brenge. St. Cleve eß jo dä Oot wo dä Jung lääve daat. Ußßerdämm han di Plaatelück dä kläjn als_enen Shriiver op en lang zikk ennjekowf, on och för Opnaame med_em ze_maache.
De Ian Anderson, sozusaren dä Baaß vun dä Bänd, hät en Ėngervjuß zick dä Plaat emmer_enß widder ovver dä Panz Gerald Bostock jeschwadt, spääder woo dä natörlijj_äwaaße, alß kännte_ren jannß_joot.
Am Eng eß Shluß met de Lejend — (Debunking A Legend At The End)
[Ändere · der Quälltäx ändere]Dat janze eß ävver en Ent, en Lejend. Dä Panz eß en Kunßßfijur. Ußjedaach hädd_en sish washäjnlich houpsäshlish dä Ian Anderson. Jood möshlish, dad_em sing Frünnde un de Bändkoleje jehůllfe un och jet bäi_jedonn hann. Ėmmerhen hann_se do dä „St. Cleve Chronicle“ me_m Däjl vun_dä Bänd zesamme jemaat. Dä äjn odder andere jlöüv_och, Monty Python hätt jet dozu bäi_jedonn — jrad wem_mer sish di Hüll vun dä Plaat aanluot sull äijne dat jo nit wunndere.