Altreusheräj
(mieh kölsche Sigge)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)
En Altreusheräj eß dä Laden funn_ennem Altreusher. Ävver och sing Larer zäält med bäj sing Allträushereij. Sing Jeshäff, allso dat Jewärbe, däm dä Allträusher noh_jäjdt, dat kam_mer och „de Alltröüsheräij“ nänne.
Typpish fö_n Alltrüüsheräij_eß, dat_se folljestůbb_eß met alle_mööshlishe Kroohm, un nuur dä Alltreusher — met Jlöck — der Dorrəshbleg_hädd_un_jät fingk. För jewöönlijj_eß dat aale Kroohm. Nit sällde hät ald däm junge Alltroüsher singe Fattor oddo Füürjänger dä Kroohm ad jekanndt. Ävver noh däm Motto: „Mier shmiiße nix fott. Hee weed nuur forkouf.“ hälld_enne joode Alltröisher sing Saache zesamme.
Di Bezäjshnung Aan- un Färkouf shtäijt för dä DDR un den Oßß_Deutschen un de Bälliner iere Bejreff förr_enn Altreusheräj. Besönders de Bälliiner sare och jähn Trödler för ene Altreuscher, un Trödellladen för de Alträuschereij.