Stėlle Poßß

De Stėlle Poßß oder Stille Poß es eijentlich en Shpill uß em Kėnderjade.

Alle Medmaacher maachen en lange Rei ode ene Krieß oder sėzzen öm der Desch eröm oder sujet. Do weet einer ußjeloort un määt der Aanfang, oder hä eß ad am Aanfang vun der Rei. Dä Eezde säät singem Nohber jet innet Uhr. Wat ės ejal. Däm eezte singe Nohber moß dat dann vershtonn un säät singem andere Nohber ėn d Uhr, watt hä vershtande hätt; un dä sääd et däm Näxdn ėn d Uhr. Unn esu wigger. — Janz am Eng, der Lezde, säät dann janz loud, dad et alle hüüre künne, wat bei im aanjekumme eß. Nomalerwieß eß dat nid esu janz dat, wat am Aanfang shtund und de Eez jesaad hätt.

Manchmool, wenn de Pänz jett ähler sin, dann maachen se sij ene Shpaß do drußß, jet andorß wigger ze sare, alß wie se jehoot han. Ävver selvs wenn se janz opmerksam bei der Saach sinn un janz räuish un leiß un sich Möh jevven, et all jenau richtich zo maache, dann kütt ėmmer widder enß jet Verdriehtes am Eng aan.

Dat jiddet och ėm normale Lääve, nit bloß ėm Shpill. Do säät mer och der Stėlle-Poss-Effek för, wann einem jewaar wėėd, dat sujet bėm janz jewöönlije Wiggerverzälle paßßeed ėß.