Schääl Sick

De eijn oder andere Sick beij enem Floßß eß de Schäal Sick. Beim Rhing lijje Köönißwinnter, Beuel, Wahn, Pochz, Düx, Müllem un Müllem — alle beejtß — Läwerkuuhse, Düsseldorf un eso op dä Shääl Sick.

Op dat räächß odder links iß, kütt drop aan, wie mer looht. Wenn mer sish op en Bröck stallt, oddo om Böötshe steiht, un doo henn looht, wo dat Wasse henn läuff, dann iss et rääß un offiziäll richtisch. Wann mer ävver esuu steiht, datt mer et Wasser op sich zoo louuffe süüt, dann iss et links. Doo woo de Schääl Sick es.

Dat met dä Schäl Sick kütt uss dä Zick, als Pääd de Scheff noch de Rhing eroppjetrocke hann. Weil de Soun em Osste opp un em Wesste ungerjeht, dääten die Pääd, die flussopwääts leefe, met enem Ooch emmer en de Soun luure un wutten dodurch op eenem Ooch schäl. Dat nohmen die Kölsche zom Anlass die Lück uss Düx, als Lück vun d'r schäl Sigck ze veräppele. Un dä Spruch: "Die sin vun d'r Schäl Sigck!" hätt sich bes hück jehalde. Die Lück vun d'r schäl Sigck woren äwer och net doof, un nennen ihr Sigck vum Rhing: "De Sounnesigck vun d'r Stadt."