Poppe (Důnn)

Hee dė Sigk iere Dijaläk wėßße mer nit
(mieh Sigge, wo mer der Dijaläk nit rääsch wėßße)
un wi jeshrėvve, wėßße mer och nėt
(mieh Sigge, wo_mer_nėt wėßße, wi_jeshrėvve)

Dat Woot poppe steit för en Saach, wo nen anständije Mensch nit drövver sprisch. Dodröm jo'me do och nit wigger drop en. Et enzije, wat noch ze sare bliiv, es, dat dat Woot us'm Kölsche kütt un sesch jetz att en dä janze Bundesreppeblik usjebreit hät, sudat dat jeder versteit un och selvs benötz.

Poppe don Mann un Frou, miihßdenß jedenvallß, wann se sesch janz besönndeß jään han. Vörher un hengerheer un zweschedren weed öff jeknuutsch un jebütz. Dobëij kritt dä Mann enne Shtiive un dä kütt en dä Frou ier Funz. Wann hä dobëij affshprez, ävver och sönß, han di zwëij en Schangß, dat se e Kinnk bemm Poppe zeuje. Wä dat net well, nemmp de Pill, ene Pariser, odder de ůnfrůchbaare Dääsh.