Jringkopp (Bou)
(mieh kölsche Sigge)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)
Enne Jringkopp oddo Gringkopp eß enne Kopp, fö_jewöönlesch en Shtëijn jehoue, oddor_e Jeseesch, wat mer aan Hüüserwäng fingk, ann Ëkke als_enne Ziioroot, un aan Jivvelle un fröjer och öff övver de Këller_Ėnnjäng. Dann woore di esu jemaat, dat mer enne Fläschezoch, e Siel un Roll, un esu jët_draan maache kunnt, un di dääten se miihz en der Muul hallde, wann_se wi_j_enne Kran ennjesazz woodte. Esu koohme zem Bëijshpöll Balle, Sägg_un Keßte un wadd_och emmer en de bövvere Schtögg_en de Hüüser, bëij_de Kouflügg_un de Hänntlo. För de Këllo han di fö jewöönlesch ëijfach nur der Muul oppshtonn, dä eß dann nur deev_un rongk noh enne jemaat, këij Zäng, këij Zong un nix drenn. Dadd_eß, domet mer ene Shtang oddo enne Boum oddo Ballëke dren döüje kann, womet mer dann schwere Saache un Laßßte, wi Stöcker Bier un Wing, en dä Käller_eronger lohße kann, un_de lëddijje och widdo erop.
De Jringköpp' aam Bou hann de Shtëijnmäzze emmer jannß besönndoß schön jemaat. Esu e Jeseesch, däät dan zem Bëijsjpell fun dä Aanshträngong un dä Qwaale fozëlle, dim_mer hät, wäm_mer esu Jeweeshte aan Liene aan de Schnüßß hange hät. Decke Bakke, fodriihte Oure, e shëijf Jebeßß un de Zëng jeblekk, dat eß nit sëllde. Janz jähn woodte de Köbb_övver de Këllo_Löscho och jenůmme, öm di ze forschrëkke, di des Naakß do enshtëije un kleue jonn wollte. Et joov jo nit esu fill Leesch wi hügg_en de Shtrooße un Jaßße, un wenn De Der övverlääshß, Do hässs_alld_e schlääsch Jeweßße, wëijl De o_m Wääsch beß, jët fobodde]neß ze donn, un dann kütt der Moohnd eruß, un et luuert Desch op ëijmool enne Düüvel aan …
Mansche fun dä Gringköpp senn och nur do, uß Spass_aan_de Freud, wëijl_t schön_eß, oddo fö_ze_zëije, dat mer_et sesch lëijßte kann.