Arabische Sprooch

Uß de Wikipedia
Hee di Sigg_is_op Bönnsch
(Sigge op Bönnsch)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)

Arabisch ess en Sprooch, wat von övve 200 Millione Minsche op de janze Welt jeschwadt wird. Et jehürt bei de sechs Ampssprooche von de Vereente Natione (zesamme met Englisch, Franzüsisch, Spanisch, Russisch on Schinesisch). Op Arabisch ess och dä Koran jeschrevve, wat dat hellije Booch vom Islam ess. Doröm ess Arabisch für de Moslems ärch wichtich on jild bei dänen als en hellije Sprooch. Dat betriff allerdings nur dat Huharabisch, die Sproochform, die mer en de Schull jeliert kritt. Normal schwade die Arabe nämmich keen Huharabisch, sondern ehr Dialekte, wo se met opjewachse sinn. Anders als wie jetz bei uns mem Huhdeutsch dät dat do och keenem infalle, su em Alldaach op eemol Huharabisch ze benutze – dä dät me hühstens uslaache, weil dat komplett nevven de Kapp wör. Huharabisch nemmp me nur für Zeidunge on Bööche ze schrieve, Ansprooche ze haale on en de Moschee. Selevs em Fernsinn sinn de mieste Sendunge – wa'me su sare well – op „Platt“.

En dä jrön jefärvte Länder ess Arabesch die eenzich anerkannt Landessprooch, en dä blaue ess et een dovon.

Arabisch ess en semitisch Sprooch (jenau wie Hebräisch on noch e paar andre). De semitisch Sprooche sinn en Art von Sprooche, die met sujenannte Wurzele ärbeede. En Wurzel hät normal drei Konsonante, die zesammen en alljemeene Jrundbedeutung hann. Zom Beispill: De Wurzel k-t-b hät jet met „schrieve“ ze donn. Wa'me jetz Vokale zweschen de Konsonante setz, on vleech noch neu Konsonante dovür udde dohinge (natürlich dat alles net eenfach esú, sondern met System), dann kritt me Wörd erus: kataba heeß „hä schreev“ (Verjangenheet), yaktub heeß „hä schriev“ (Jäjenwart), maktûb ess ene „Breev“, maktab ess e „Büro“, maktabah = „Bööcherei“, kitâb = „Booch“, kutub heeß „Bööche“ (mieh wie een). Dat mööt att lange met Beispille, für dat me sitt, dat all die Wördche de Wurzel k-t-b hann on jet met „schrieve“ ze donn.

De Forsche hann erusjefunge, dat Arabisch von alle semitische Sprooche am nöhkste bei dä semitische Ursprooch litt. (Die Ursprooch ess esu ald, die kennt me net. Me kann se ävve theoretisch rekonstruiere.) Dat heeß, dat et Huharabisch sich zigg dreidusend Johr nur winich verändet hät. Do sinn och rellativ winich fremde Wörd dren. Jet anders ess et met dä Dialekte: die hann sich vill mieh verändet. Zom Beispill ess de Jrammatik eenfache jewurde on och zom Deel de Ussprooch. De Dialekte klinge nämmich net all glich: Irakisch ess besonders hard, Libanesisch widde janz weech, bei Marokkanisch hät mer et Jeföhl, do wöre jar keen Vokale mieh dren, on su wigge. Trotzdäm hät Arabisch alljemeen ene janz äjene Klang. Dat litt dodran, dat do'r e paar Konsonante dren sinn, die mir jar net kenne on die deef em Hals jesproche werde. Für nen Europäe sinn se schwär ze liere; wa'me sich Möh jit, ka'mer et ävve packe.

Arabisch ess en prima Sprooch für Jedichte ze schrieve. Irschtens emol jit et extrem vill Wörd, die fass udde jenau etselve bedügge (Synonyme). On zweitens ka'me do wunderbar met reime, weil die Wörd all mem selve System jebaut sinn. Dä irschte bekannte Dichte bei de Arabe ess dä Imru' al-Qais. Dä hät em sechste Johrhondet jeläv, alsu noch vür em Prophet Mohammed. Et Dichte wor bei de Arabe ävver att zigg Langem Tradition jewäs: Jede Stamm hatt singen äjene Dichte. Wenn sich zwei Stämm jetroffen hann, hann die sich zesammejesatz, do moote de Dichte vürtredde on zeeje, wat se künne. Die hann dann Jedichte opjesat övve Liebe, Kreech, Jaach on wat net all. Vür allem ävve natürlich wie doll dä äjene Stamm ess on wie blöd dä andre. De Jedichte wurdte net opjeschrevve, sondern me hät se all em Kopp behaale. Och hügg jild et Uswendichliere bei de Arabe noch als en jroß Kuns. Irjendswann hann de Arabe dann och et Schrieve jeliert on ehr äje Schreff entwickelt. De Moslems hann die Schreff em Middelalde nohm Iran, noh Afjanistan on sujar bes noh Indien jebrat, wo se hügg noch von de moslemische Bevölkerung benutz wird. En dä arabische Schreff werde nur Konsonante on lang Vokale jeschrevve, kurte Vokale lööt me us. (Dat ess ävve net su schlemm; me kann dä Tex trotzdäm lesse, wa'me sich e bessje uskennt.)

Bööche[Ändere · der Quälltäx ändere]

  • Mohamed Badawi / Christian A. Caroli: As-Sabil: Grundlagen der arabischen Grammatik, Konstanz 2011.
  • Wolfdietrich Fischer: Grammatik des Klassischen Arabischen. 3. Auflage. Wiesbaden 2002, ISBN 3-447-04512-4
  • Wolfdietrich Fischer (Hrsg.): Grundriß der Arabischen Philologie. Band 1: Sprachwissenschaft. Wiesbaden 1982. ISBN 3-88226-144-7
  • Ernst Harder, Annemarie Schimmel: Arabische Sprachlehre. Heidelberg 1997, ISBN 3872760017 (Knappe Einführung in die arabische Sprache und Grammatik.)
  • Götz Schregle: Deutsch-Arabisches Wörterbuch. Wiesbaden 1977, ISBN 344701623X
  • Hans Wehr: Arabisches Wörterbuch für die Schriftsprache der Gegenwart. Arabisch-Deutsch. 5. Auflage. Wiesbaden 1985, ISBN 3447019980